Skip to main content

थाप प्रज्ञे थाप


 #थाप_प्रज्ञे_थाप

हार्डकोअर भाकरी प्रेमी असल्याने आपल्याला उत्तम भाकरी जमावी असा प्रयास बरेच दिवस चालू होता.
आमच्या म्हणजे माझ्या आणि जयच्या घरात जेंडर बायस्ड रोल्स नाहीत. आम्हाला दोघांनाही उत्तम साग्रसंगीत स्वयंपाक जमतो. एकमेकांना आयतं बसून खाऊ घालण्यात आम्हा दोघांनाही परमानंद होतो.
अर्थात स्वयंपाकघरातच अडकून रहावं असं मात्र मत नाही.
पण खाण्याची मजा आणि रांधायची जादू प्राप्त झालेली असली की पावलं स्वयंपाकघरांत रेंगाळतात हेही तेवढंच खरं!
स्वयंपाकाकडे आम्ही आरोग्य, जिभेचे चोचले आणि मेडिटेशन म्हणून बघतो. पदार्थ नीट साधावा म्हणून आपण त्यात इतके गुंततो की तेवढा वेळ मनातल्या इतर विचारांना सुट्टी!
तर!
भाकरी मात्र मला हुलकावण्या देत होती.
जयनी प्रयत्नच सोडले पण मला ते सोडवेनात.
मी आपली तिच्यामागे अन् ती मात्र तुटायच्या, कडक व्हायच्या, चिकटायच्या मुडमध्ये!
बाकी सगळे पदार्थ पहिल्या फटक्यात जमणाऱ्या मला भाकरीचा अपमानच सहन होईना. त्यात आपल्या लाडक्याने केलेला अपमान जिव्हारीच लागतो गड्या!
यूट्यूबचे व्हिडीओजही भाकरीसमोर फेल जातात.
ती यायची ती अगदी मानानं, रांधायच्या अनुभवांची
सगळी फिज भरल्यावर!
वाटेतल्या सगळ्या चुका आपल्या तोंडावर कडक भाकरीसारख्या मारून मग ती येणार!
पण आली की कशी थपथप तालांत नाचत, वर लावलेल्या पाण्याचा काळजांत चुर्रर्र् बॅकग्राऊंड स्कोअर करत अगदी चंद्रासारखी यायची!
आकारानं गोलगरगरीत अन् दिसायला शुभ्र!
चवीला गोडम् गोड!
मग तिचा मोह कसा बरं सुटावा!
अन्नपूर्णेला नमन करून थापायला घेतलं.
मग शेवटी आजचा सोन्यासारखा सूर्य उगवला अन् चंद्रासारखी सुरेख भाकरी तव्यावरून ताटात घेऊन आला!!!!
अथक चुकांनंतर, आज त्या सगळ्या टाळून कडेकडेने आपली वाट आपणच थापत जात शेवटी मी भाकरीत चंद्रदर्शन केलंच!
टम्म फुगलेली भाकरी बघून धीर काही निघेना.
ताटात घेतली आणि मधली वाफ अनुभवायला भस्सकन फोडलीच!
भर्रकन तुपाच्या धारेचा अभिषेक केला अन् तोंडात घास घेत स्वाहा म्हटलं.
आई गं!
तीच चव! आई-आजीच्या हातची….
भारतातून इकडे माझ्यासोबत पळवून आणलेली!
हाताला कपडा बांधून बसून भाकऱ्या करणारी आजी अन् दूधात कुस्करून
“आता तुझी भाकरी गोड कशी होते याची गंमत बघ”
म्हणत घास भरवणारी आई ह्या सगळ्यांच्या रूचकर आठवणी भाकरीच्या चवीतून पोटात गेल्या.
आता किचनच्या कट्ट्यावर “बल्लवाचार्य प्रज्ञा” म्हणून बोर्डच लावते कसा! असा मोह झाला पण बल्लवाचार्य म्हणजे काय हे इथल्या लोकांना सांगण्यात जन्म जायचा बाई म्हणून जाऊदे म्हटलं.
नवऱ्याने भाकरी खाल्ली , क्षणभर डोळे मिटून माझ्या हातातलं ताट घेऊन खात टेबलवर गेला. भाकरीवर तुटून पडला!
शब्द लांब गेलेत आठवले की सांगतो गं म्हणाला.
केवढं बाई कौतुक करून गेला!
मी मात्र टम्म भाकरीच्या वाफेवर तरंगत, उडत, फिरत, हसत, नाचत, गात!
बाकी जगाचे फोटो काढणारी मी आज अथक प्रयत्नांनी सेलिब्रेटीसारख्या घरी आलेल्या भाकरीवर अधाशासारखी तुटून पडले आणि फोटो टिपायचा राहिला.
पण अन्नपूर्णादेवीनं सांगितलंय आता तुझ्या किचनमध्ये रोज पौर्णिमेचा चंद्र उगवणार!
त्यामुळे फोटोसेशन वगैरे काय होत राहील!
- अमेरिकेत भाकऱ्या थापणारी बल्लवाचार्य प्रज्ञा
Labels:

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

पुरुष असाही असतो

  “ तुझ्याशी बोलायचं होतं जरा. म्हणजे वेगळाच विषय आहे. मी मूर्ख असेन कदाचित म्हणून तिच्याकडे न जाता तुझ्याकडे येऊन सांगतोय. पण मला वाटलं हेच जास्त बरोबर आहे, मी चुकीचा असेन पण आता सांगतो.   तुझ्या होणाऱ्या बायकोवर बहुतेक प्रेम आहे माझं. तिला हे माहिती नाहीये. मी सांगितलं नाहीये आणि आयुष्यात कधी सांगणार पण नाहीये. पण ते आत मनात ठेऊन तिच्याशी मैत्र ठेवणं पाप वाटलं. तू आणि ती वेगळी आहात असं वाटतच नाही. आताशा मला तुझ्यात पण ती दिसते. तिच्याशीच बोलतोय असं तुझ्याशी बोलताना वाटतं, म्हणून मग तुला सांगतोय. कसलीही वेगळी वाईट भावना नाही, अपेक्षा नाही.   एकदा तिला तिच्या घरी खिडकीशी चहा गाळताना पाहिलं. खिडकीतून ऊन तिच्या चेहऱ्यावर पडलं होतं, गोड दिसत होती, केस सोनेरी चमकत होते, गाणं म्हणत स्वतःत गुंग होऊन काम करत होती. मनात काही तरी वेगळं फिल झालं, तिच्यावर जीव दाटून आला, हे चित्र आयुष्यात रोज दिसावं असं वाटलं, त्यात कसलाच शारीरिक विचार नव्हता. पण ती अशी दिसत नाही राहिली तर आत दुखेल, असं वाटलं. तेवढ्यात तिने तुझं नाव घेऊन, तुला चहात आलं जास्त आवडत नाही हे सांगितलं.  तुझ्याबद...
1 comment
Read more

गुरू ईश्वर तातमाय

  गुरू ईश्वर तातमाय गुरूविण जगी थोर काय त्या पहिल्यांदा इंग्लंडला जाण्यास निघाल्या त्यावेळी मी सहावी सातवीत असेन. त्यांनी ते आम्हाला गाण्याच्या क्लासमध्ये सांगितलं. त्या एवढ्या मोठ्या काळासाठी दूर जाणार आहेत हे मला सहनच होईना. मला क्लासमध्येच रडू आलं. त्यावेळी मला बाईंनी “ प्रज्ञा हे पाहा अशी जाते आणि अशी येते बघ “ म्हणत समजावलं. त्या परत आल्याचं कळालं आणि क्लास नसूनही मी त्या खरंच आल्या आहेत का हे पहायला शाळेवरून त्यांच्या घरी गेले आणि त्या आलेल्या पाहून अतिशय आनंदात घरी गेले. त्यांचं थोड्या काळापुरतं दूर जाणं इतकं दुखवून गेलं, आज त्यांचं कायमचं जाणं कसं मान्य करायचं हे माझ्या आत असलेल्या त्या सातवीतल्या लहानग्या प्रज्ञाला माहिती नाही. माझ्या विचारांवर,असण्यावर,आयुष्य जगण्यावर,कलेकडे पाहण्याच्या दृष्टीवर, प्रवासावर आणि सगळ्यात प्रामुख्याने मी आज जे काही गाऊ शकते त्या संगीतावर संपूर्णतः ज्यांचा संस्कार आहे त्या माझ्या गुरू आजच्या दिवसापासून आपल्या आयुष्यात नाहीत, त्यांना आपण फोन करून बोलू शकत नाही ही भावना कशी पचवायची याची ट्रेनिंग दुर्दैवाने बाईंनी दिली नाही. आजाराने त्रासलेला असल...
Post a Comment
Read more

बातम्यांच्या ढिगाऱ्याखालचं बोथट मरण

रोज कुठून तरी कुणाच्या तरी मृत्यूच्या बातम्या येणं इतकं नियमित झालं आहे की त्या घटनेतून मुव ऑन होऊन पुढे जाता जाता आपण मरणाबद्दलची किंवा एकंदरितच माणसाच्या आयुष्याबद्दलची संवेदना हरवून चाललो आहोत की काय असं वाटायला लागलं आहे. एक मैत्रीण परवा सहज बोलून गेली, “सोशल मिडिया उघडला की जगाच्या पाठीवर कुणी तरी मृत्यूमुखी पडले याची बातमी असतेच. आधी खूप वाईट वाटायचं आता मी सहज स्क्रोल करते इतक्या बातम्या दिसत राहतात!”  मला धक्काच बसला. आधी असे अपघात, अकाली मृत्यु घडत नसतील का तर घडत होते पण आपल्यापर्यंत त्या बातम्या सहज पोहोचायच्या नाहीत. वर्तमानपत्रात, फार तर कुणी सेलिब्रिटी अथवा त्या शहरांत अशी काही घटना घडली तर त्याबद्दल छापून येण्याइतकी जागा मर्यादित असे. जगभरातल्या मृत्यूवार्ता छापून येण्याचा स्कोपच नव्हता.  दूसरं माध्यम म्हणजे टिव्ही. तो प्रत्येकाच्या घरी असेल का हा दूसरा मुद्दा. त्यात त्यावर डेलीसोप पाहिले जातात की बातम्या हा मुद्दा आला. टिव्हीवरच्या बातम्यांनाही वेळेचं बंधन होतं. आतासारखी टिआरपीची जीवघेणी स्पर्धा नव्हती.  आता मात्र तसं राहिलं नाहीये. वेळेचं, काळाचं, जागेचं ...
Post a Comment
Read more