लिखता रहे मेरा दिल

 जिया रा धाकधुक होये रमाताई विमानात बसल्या आणि कानात हेडफोन्स घातले तर इंग्लीश विंग्लिशमधलं गाणं वाजलं. त्यातल्या काही ओळी ऐकून खरं तर त्यांचे डोळेच भरून आले. “पियाबीन दिल लगे ना मन मा लागे चैन, कैसे जाऊ मै पराये देस” अगदी त्यांच्या आयुष्यावरच बेतलेल्या ओळी वाटतं होत्या.  दिनेशराव गेले त्यालाही आता बरीच वर्षे उलटली होती. अगदी दृष्ट लागण्यासारखा संसार!  एकुलता एक आणि हुशार मुलगा पदरात टाकून ते अनंताच्या प्रवासास निघून गेले आणि खरंच त्यांच्या संसाराला दृष्ट लागली. स्वभावाने त्यांच्यासारख्याच असणार्‍या आणि कुशाग्र बुध्दीच्या त्यांच्या मुलाने, सत्याने वडीलांसारखा हुशार इंजिनियर होऊन आणि त्यांचे अर्धवट राहिलेले स्वप्न पूर्ण केले.  आयटीची पंढरी मानल्या गेलेल्या अमेरिकेत जाऊन उच्चपदस्थ नोकरी मिळवली आणि रमाताईंनी सत्यजितला वाढवताना केलेल्या कष्टाचे चीज झाले. मागच्याच वर्षी त्याच्यासारखीच गोड, गुणी, हसरी मुलगी त्यांच्या घरी सून म्हणून आली आणि घर पुन्हा हसू खेळू लागलं. अमेरिकेला जाताच सुनेने रमाताईंचा विजा काढायला घेतला आणि, “आई आता वर्षाचे सहा महिने इकडे यायचं. पुढल्या सहा मह...

  तर! मी मागे म्हणाले त्याप्रमाणे माझा पहिला विमानप्रवास होता आणि माझ्या लाडक्या नवऱ्याने बायकोला पहिल्या विमान प्रवासाचा त्रास होऊ नये म्हणून सगळ्या प्रवासाची प्रिमीयम क्लासची तिकीटं काढली होती. आमच्या सोबतचे सहप्रवासी आणि आम्हाला दिली जाणारी सर्विस जरा वेगळी होती. विमानात टर्ब्यूलन्स नावाचा प्रकार होतो ज्यात विमान जरा खालीवर झाल्यासारखं वाटतं. ते अगदीच नॉर्मल असतं. पण मी खिडकीतून ते विमान असं तिरकं तिरकं होताना पाहिलं आणि म्हणलं झालं आता! सदेह जाणार वर! मी - जय पायलटनी लेक्चर्स बंक केलेली दिसत आहेत! ह्याला खेळण्यातलं वाटतंय का काय विमान??? पाहिजे तसा वाकडा तिकडा उडवतोय रे! जय - अगं काही नाही होत. हे होत रहातं गं! मी - नको बाबा ! हा नक्की झोपेत वगैरे नाहीये ना?? जय - नाही गं! आमचा हा संवाद चालू असतानाच आमच्या बाजूच्या रांगेत एक मध्यमवयीन अमेरिकन बाई बसली होती, जिला सतत केबिन क्रू येऊन भेटत होते. तिला सतत खायला आणून देत होते. एकदा काही तर आणून “This is from us Ma’m” असं म्हणून गेले. आम्हाला काही कळेना. की या बाईला ही स्पेशल ट्रीटमेंट आणि आदर दिला जातोय म्हणजे नक्की कुणी...

  देव म्हणजे देव म्हणजे देव असतो तुमचा आमचा सेम असतो श्रद्धा खरी असली की फळत असतो नाठाळाच्या माथी काठी हाणत असतो नावं वेगळी असली तरी काम तेच करत असतो “ओह् गॉड” किंवा “अरे देवा” म्हणलं की एकच कॉल लागत असतो फरक सगळा त्याच्या फॉलोवर्समध्ये असतो एकाच मेल आयडीचे वेगळ्या नावाने अकॉंट्स आहेत हे समजायला तो चुकलेला असतो देव मात्र चुकून चालत नसतो चुका करायची मुभा असायला तो काही माणूस नसतो माणूस चुकला तरी त्याचं खापर देवावर फोडत असतो देवानं काही दिलं तरी त्याचं क्रेडिट घेऊन माजत असतो देवाचा रोल म्हणूनच एवढा सोप्पा नसतो बाकी देव म्हणजे देव म्हणजे देव असतो तुमचा आमचा सेम असतो! - प्रज्ञा

  पायथ्याशी पसरलेलं जग, दिवाळी वाटावी इतकं झगमगत! दिवसभर कामात बुडून सूर्य बुडायला लागला की कॅफे, बार भरवणारे लोकांचे जत्थे, इथे आठलाच बऱ्याच गोष्टी बंद होत असल्याने होणारी चहल-पहल, हातात कसल्या न कसल्या रंगाचे द्रव्य कपात घेऊन झपाझप चालणारी मोठ्या अंगापींडाची माणसं , जगातून कुठल्या कुठल्या देशातून अमेरिकन ड्रीम जगायला आलेली सगळ्या रंगाची ही रंगीबेरंगी माणसं, दुकांनानी सजलेल्या रस्त्यांवरून येणारी इंग्लिश गाण्यांची धून, नाताळ जवळ येतोय म्हणून नव्या नवरीसारखं नटलेलं शहर आणि या सगळ्याहून वर शांत डोंगऱ्याच्या दगडी कपारीत, नजरेसमोर खेळण्यांसारखी उडणारी विमानं अन् जमिनीला भिडलेलं आकाश पाहात, दूरच्या एका देशातून आलेले अन् इवल्याश्या नजरेत अमेरिका खंडाच्या आकाराएवढं कुतूहल घेऊन हे सारं सामावून घेऊ पाहणारे आपण

  एका हृदयात किती शहरं मुक्काम करत असतील? होय हृदयात! आपण एखाद्या गावी वा शहरी वास्तव्याला जातो तसंच शहरंही राहतातच की आपल्या मनात मुक्कामी! कधी तिथल्या आठवणींच्या रूपात, कधी तिथे जाण्याच्या स्वप्नांच्या रूपात, कधी तिथे मिळालेल्या धड्यांच्या रूपात, तर कधी अनुभव/ पैसा/प्रेम इत्यादीचं घबाड हाती लागल्याच्या रूपात… प्रत्येकाला कुठे ना कुठे जायचं असतं. म्हणजे जागेच्या संदर्भातच नव्हे. अगदी काळाच्याही बाबतीत! कुणाला सतत भूतकाळात जायला आवडतं, तर कुणाला भविष्याची आस असते. कुणाला करीयर वा आर्थिकदृष्ट्या वरच्या पोझीशनवर जायचं असतं, कुणाला शेजारच्याहून पुढे जायचं असतं, कुणाला घरापासून दूर जायचं असतं, कुणाला घरी जायचं असतं. तर कुणाला सगळ्यांपासून लांब कुठे तरी पळून जायचं असतं. पण प्रत्येकाला कुठे ना कुठे तरी जायचं जरूर असतं. आहे त्या क्षणात ,आहे तिथे, आहे तसं जगणारे अगदी दुर्मिळ! गावं किंवा शहरही कुठे कुठे जात असतात बरं! कधी जगाच्या नकाशावर, कधी कुणा दूसऱ्या देशाच्या इतिहासात हिरो म्हणून किंवा व्हिलन म्हणूनही! कधी एखाद्या पुस्तकात, कधी कुणाच्या छायाचित्रात, कधी कुणाच्या यशाच्या पायऱ्यांवर वा क...

                                                तिला पळताना पाहिलं मी वाकडं तिकडं, सरळ, वाट फुटेल तिकडे पायाला जिथे जमीन लागतेय, वर आकाश दिसतंय त्या दिशेनं बेफाम पळत सुटलेली! पायाखालून कित्येक तलावं, कित्येक नद्या, डोंगरं, समुद्रं, महासागरं, पर्वत, गावं, नव्या वाटा, रस्ते मागे पडले हे सगळं मी लहानपणी पुस्तकांत पाहिलंय म्हणाली. तेंव्हा खिडकीबाहेर एक हौद दिसायचा. जग दिसेल याचा प्रश्नच नव्हता. हौदातलं एवढंस पाणी तिला आठवलं होतं जेव्हां तिने विमानातून खाली निळाशार भव्य अटलांटिक पाहिला होता. तेंव्हाच्या चिमुकल्या डोळ्यांना हौद मोठा वाटला होता. आता नजरेनी अख्खा महासागर प्यायली होती. स्वतःच्या डोक्यावर थापटत होती. मधून रडत- हसत होती. हे राहिलं होतं करायचं हसत म्हणाली. नदीत स्वतःचा चेहरा बघत बसली होती. स्वतःच्या थोडी प्रेमात पडली होती. किती पळशील अजून विचारलं तर म्हणाली, आता नसते थांबत मी! पायातली वेडी ताकद थोपून धरली होती एवढे दिवस, आता सोडले पाय मोकळे केवढा मोठा प्रवास पडलां...