Skip to main content

Posts

न्यूयॉर्कनामा - भाग ४

सेंट्रल पार्क कडे जाणाऱ्या रस्त्यावर वळलो आणि रस्तात एका मॅनहोलवर  “ मेड इन इंडिया ”  असं दिसलं आणि पावले आपोआप थबकली. माझ्या भारतात बनलेली वस्तू! तसं आता अमेरिकेत भारतीय वस्तू किंवा माणसं नवीन राहिली नाहीत. सगळीकडे तुम्हाला ती दिसतात. पण माझ्यासारख्या नव्याने परदेशी आलेल्या माणसाला अजूनही कुठे भारतीय काही दिसलं तरी भरून यायला होतं. आपली भारतीय संस्कृती, समाज व्यवस्था, एकात्मता, मुल्ये ही इतकी दणकट आहेत की आपण भारत सोडून कुठेही गेलो आणि कितीही वर्षे राहिलो तरी आपल्यातलं भारतीयत्व सतत उफाळून येतच राहतं. मला इथे बरेच अमेरिकन लोक विचारतात,  “ मग आता तुला भारत आवडतो की अमेरिका? ”  मला एक तर कुठल्याही दोन देशांची तुलना कशी होऊ शकते हे समजत नाही कारण दोन्ही देशांची भौगोलिक स्थाने वेगळी, हवामान वेगळं, इतिहास वेगळा, आर्थिक गणिते वा व्यापार वेगळा, सीमा प्रश्न वेगळे, धार्मिकतेचे रंग वेगळे, मग कुठला देश चांगला हे कोण आणि कसं ठरवणार?    आणि माझ्या भारतासोबत कुठल्याही देशाची तुलना असेल, देशच काय स्वर्गासोबत जरी स्पर्धा लावली तरी माझं हेच उत्तर असेल,   “  जननी ...

न्यूयॉर्कनामा - भाग ३

 #न्यूयॉर्कनामा #भाग_३ हॉटेलमध्ये अंगावर चढवलेल्या तीन शर्ट्स, तीन पँट्स, हातमोजे, पायमोजे, कानटोपी यांची दणकट मदत झाली होती. बाहेरची थंडी जाणवत असली तरी झोंबत नव्हती.  आम्ही एका कॉफी शॉप मधून कॉफी पिक करुन चालत चालत पिझ्झेरिया शोधत निघालो. आपल्याकडे जेवढ्या प्रमाणात चहाच्या टपऱ्या दिसतील तेवढ्या प्रमाणात इकडे कॉफी शॉप आणि पिझ्झेरिया दिसतात. लोकांना तिथेही ते बसून खायला वेळ नसल्याने हातात कॉफी कप्स घेऊन ते झपाझप चालताना दिसतात.  न्यूयॉर्कचा पिझ्झा जगत् फेमस आहे. मी आणि जय दोघीही पिझ्झाप्रेमी आहोत. आम्हाला आपलं सात्विक मराठी जेवण सगळ्यात प्रिय असलं तरी जगातल्या सगळ्या चवी ट्राय केल्या पाहिजेत या मताचे आम्ही असल्याने बाहेर असलो की ज्या त्या प्रांताचं  विशेष आवडीने खातो. त्यात दोघेही शाकाहारी असल्याने मांसाहार करणाऱ्या लोकांएवढे ऑप्शन्स मिळत नाहीत पण सगळीकडे वेज ऑप्शन्स असतात हे विशेष! तर एके ठिकाणी पिझ्झाचे तुकडे घेऊन ते चघळत आम्ही सेंट्रल पार्क गाठायचा प्लॅन केला, अर्धा दिवस आधीच सरला असल्याने उरलेला दिवस कसा सत्कारणी लावता येईल याकडे आमचा भर होता. एकच ठिकाण आज उरकणार...

न्यूयॉर्कनामा - भाग २

#न्यूयॉर्कनामा  #भाग_दोन फिनिक्समधून आमचं रात्री विमान होतं. इकडे ज्या ज्या अमेरिकन लोकांना आम्ही न्यूयॉर्कला जातोय हे माहिती होतं त्यापैकी बरेच लोक कधी अमेरिकेच्या पूर्व भागात गेलेच नव्हते. त्यातलाच एक आमचा कॅब ड्रायवर होता. आमच्यापेक्षा जास्त त्याला आम्ही न्यूयॉर्कला जातोय म्हणून उत्सुकता वाटत होती. आम्हाला खूप शुभेच्छा देत माझ्या हातातलं सामान, “तू नको उचलूस” म्हणून आपण घेत अगदी दारापर्यंत सोडवायला आला. मी त्याला म्हणलं, की आमच्या घरचा माणूस आम्हाला सोडायला आलाय अशी भावना येतेय तुला बघून, त्यावर प्रसन्न हसून तुमचा प्रवास सुखरुप होवो म्हणून निघून गेला.   कोण कुठली माणसं ही?  पण माणसाला माणसासाठी माणसासारखा आनंद होणारी!  आमच्या त्यांच्यात संबंध काय तर माणूस असण्याचा!  पुढे आम्हाला भेटणाऱ्या फार गोड माणसांच्या गोष्टीची ही नांदी होती. विमानात बसलो आणि मी कुठला सिनेमा पाहायचा म्हणून स्क्रिन पाहात होते, तेवढ्यात विमान फिरुन वगैरे रनवेला लागलं होतं. माझं बाहेर अजिबात लक्ष नव्हतं, पण जय पूर्ण वेळ माझ्याकडे पाहात होता, मी विचारलं काय झालं तर हसून म्हणाला, की पहिल्यांद...

न्यूयॉर्कनामा - भाग १

 #न्यूयॉर्कनामा  #भाग_एक रात्री न्यूयॉर्क ट्रिपवरून घरी पोहोचलो आणि इथली शांतता पाहून नकळत कानात न्यूयॉर्कच्या रस्त्यांवरचा गदारोळ कानात घुमू लागला. क्षणभर असं वाटलं की आपण मन मागे त्या शहराकडे ठेऊन आलो की काय? जगात अशी बरीच ठिकाणं असतात ज्यांच्याबद्दल आपल्याला एक कुतूहल किंवा कौतुक असतं. त्या ठिकाणी वा शहरांत प्रत्यक्ष न जाताही आपल्याला हा अनुभव येऊ शकतो. या बाबतीत माझी यादी लांबलचक आहे. मला एकंदरीतच लोक, शहरं, संस्कृती, भाषा, खानपान पद्धती इत्यादी गोष्टीत फार रस वाटतो.  मी एकटी जितकी पुस्तकांमध्ये डोकं घालून असते तितकीच लोकांच्या गर्दीतही रमते. त्यामुळे खूप कथा आजूबाजूला वास्तव्यास असतात. या सगळ्या कथा, हे अनुभव माझ्या आयुष्याची ओंजळ किती समॄद्ध करतात हे शब्दात सांगणं कठीण आहे. पण ह्या कथा आपण सांगितल्या पाहिजेत. आपल्या ओंजळीत वाहून जाईल इतका आनंद आला तर तो वाटून टाकला पाहिजे. म्हणजे मग पुन्हा आपण नव्याने ओंजळ भरून घ्यायला मोकळे! मग ठरवलं, की या शहराची आणि आपली गोष्ट सांगायची. न्यूयॉर्क! नावच किती नावीन्य सांगणारं, सळसळत्या उत्साहाने भरलेलं! आपल्या कित्येकांच्या आयुष्या...

राधेकृष्ण!

रात्रीचा दुसरा प्रहर झाला, शेजारी झोपलेल्या अनयाच्या अंगावर लख्ख चंद्रप्रकाश पडला होता.पण तो वळलेला.एवढ्यातच त्या कुशीवर वळलेला तिचा अनय! हक्काचा,जगाला ओरडून सांगता येईल असा तिचा अनय! त्याच्या मनात कुठे तरी गाठ बसलेली.त्यानं आजवर तिला शब्दांनी कधी बोलून दाखवलं न्हवत.पण त्याच्या कुठल्याही कृतीत आजकाल ती न्हवती. तिच्यातल्या बायकोनं त्याच्या केसांवरून हात फिरवला.रुसून झोपलेल्या त्याच्या शांतचेहऱ्याकडे बघून तिचे डोळे गच्च भरले.चांदण्यांच्या लख्ख प्रकाशात तिला पटकन काही जाणवलं, ती उठली, उठण्याआधी पायातले जाड घुंगरू तिनं अलगद काढून ठेवलेआणि ती निघाली.भरधाव वेगानं!चंद्राच्या प्रकाशात चमकणारी यमुना बघुन तिचं मन भरून आलं. ती काठाशी पोहोचली.कृष्ण आणखी यायचा होता… राधा-कृष्ण! जगात असणाऱ्या विविध प्रेमांमध्ये सर्वोच्च आणि दुर्मिळ असणार अशारीरीक आत्म्याच प्रेम! त्याला कुठला स्पर्श न्हवता की कसली हाव न्हवती, कसली अपेक्षा न्हवती की कसली देवाणघेवाण न्हवती, त्याला न कोणत्या नात्याचा बंध होता ना कोणती भाषा होती. बरोबर आणि चूक यापलीकडल्या जगातली ती भावना, ते जग जिथे आत्म्याचा आत्म्याशी संवाद घडायचा. आणि ...

शब्दावाचून कळले सारे

“शब्दावाचून कळले सारे, शब्दांच्या पलीकडले प्रथम तुला पाहियले आणिक घडू नये ते घडले” हेच वाटलं होतं जेंव्हा माधवाने तिला पहिल्यांदा पाहिलं होतं. लांबसडक रेशमी केसांची वेणी, त्यावर मोगरा-चाफ्याचा गजरा, सात्विकतेचं प्रमाण सांगणारे डोळे, संयमाची हद्द दाखवणारे नाजूक ओठ, सोज्वळतेचा अर्थ सांगणारा नक्षत्रासम चंद्रासारखा गौरवर्णी तेजस्वी चेहरा,त्या तेजाने आणखी उठून दिसणारे कानातले मोती!! चहाचा कप हाती देता हलका स्पर्श झाला,दोघेही प्रथम स्पर्शानी शहारून उठले.सगळे शब्द, सूर अवघडले होते, जेंव्हा तिने नाव विचारल्यावर मधाळ आवाजात “रमा!” म्हणून सांगितलं होते . “तुझा शब्द की थेंब हा अमृताचा तुझा स्पर्श की हात हा चांदण्याचा” पसंद तर पाहताच पडली होती अन खरोखरीच पेशव्यां च्या रमा माधवासम भासणारी ही जोडी लग्नाच्या बोहल्यावर चढली होती…. “आज तू डोळ्यात माझ्या मिसळून डोळे पहा तू अशी जवळी रहा” ह्याच ओळी डोक्यात घुमत होत्या जेंव्हा लग्नानंतर पहिल्यांदा तिच्याशी बायको म्हणून संवाद साधत हो ता. माधवाला पेटी वाजवत सुंदर गाणी गायचा भारी छंद! लग्नानंतर त्याला सगळ्यांनी हट्ट धरला गाणी गायचा.त्यानं तिच्यासाठी गायलेलं...